Со минимална месечна помош од по 4.200 денари и потполно сама, неготинката Светлана Иванова ги одгледува своите две деца болни од церебрална парализа и епилепсија. Таа вели дека ја прифатила судбината таква каква што е, но дека не може да постигне се’ сама и со посебната парична помош со која едвај ги купувале лековите. До сега многу пати се обратила и во разни институции, но речиси секаде одговорот бил негативен.

И двете деца на Иванови се неподвижни, а покрај тоа имаат и повеќе различни здравствени проблеми со дишењето и хранењето. Деветгодишниот Стефан од своето раѓање е врзан за инвалидската количка и постојано е дома. Не можел да оди ниту на терапија затоа што цената била превисока. Драгица, пак, до својата трета година посетувала терапии кои и помогнале сега по малку да го движи телото, па дури и научила да работи со мобилниот телефон.

Сепак и Стефан и Драгица по цел ден се дома. Во Неготино нема дневен центар во кој би го поминувале времето. Драгица, иако има полни 18 години, ја одбиле во дневниот центар кој функционира за полнолетни лица со пречки во развојот, со изговор дека немаат доволно персонал. Од Црвениот Крст, Иванови добиле инвалидска количка, но велат дека не можат да ја користат затоа што дворот не им е рамен, така што нема услови за движење со количката.

Иванови додаваат дека тие не се единствените без помош. Тие се едни од многуте семејства со деца со церебрална парализа кои се препуштени самите на себе, со минимална помош од државата – пари со кои едвај набавуваат и лекови.

Елена Данова

Додади коментар

▼